जसरि एउटा फूलको बोटले आफुलाई बचाएको जरा सुकेपछी स्वयम आफु पनि सुक्न बाध्य हुन्छ त्यसरि नै मर्न बाध्य हुदो रहेछ मान्छे - आफ्नो मनका सपनाहरु मरेपछी । होला, मान्छे हेर्दा स्वास फेरिरहेको, हिडिरहेको, कुदिरहेको, बोलिरहेको देखिएला तर मनका इच्छा, आकांक्षा, रहर र सपनाहरु मरिसकेपछी मान्छे बोल्नु हिड्नु र स्वास फेर्नुले मात्र ज्युदो नहुदो रहेछ । उसको अन्तर आत्मा मरिसक्छ र पनि नचाहेरै लतार्नु पर्ने यि पाइलाहरु फगत लतारिएका हुनेछन् । फेरिएको स्वास पनि फगत फेरिएको हुनेछ । साच्चै सबै कृयाकलापहरु फगत रुपमै गरिएका हुनेछन् । मनभरी पिडा हुन्छ, आँखाभरी आशु हुन्छ, मुटुभरी घाउँ हुन्छ अनि चाहर्याइ रहेको हुन्छ हृदय र पनि सबै भुलेर मानौ मलाई केहि भएकै छैन् झै गरेर मुसुक्क मुस्काइदिनु पर्ने यो दुनियाको सामु - अहो ! कती गाह्रो कुरो । फेरी यो समज पनि त त्यती साह्रो बुझकी कहाँ छ र ? आँखाभरी आशु छचल्किएक्को देख्न सक्दैन तर देख्छ ओठको मुस्कान । अचम्म छ केबल मुस्कान देख्छ समाज अह ! देख्दैन् मुस्कानमा लुकेको असिम पिडाका बहाबहरु । जहाँ सम्म लाग्छ - मलाई मात्र होईन् कोही कसैलाई पनि आफ्नो आँखाभरीको आशु अरुले देखोस् र कठै ! भनिदिओस् भन्ने चाहना हुँदैन् । म चाहान्छु - मेरो पिडाको एक अंश पनि नबुझोस् यो दुनियाले अझ चाहान्छु कत्ती पनि भ्यउ नपाओस् । पिडा दबाएरै भए पनि यो दुनियाको आँखामा मुसुक्क मुस्कान अवस्य छर्नेछु र कत्ती पनि बन्ने छैन् अरुको दयाको पात्र । चाहान्छु - हामी कोही पनि कसैको दयाको पात्र बन्नु नपरोस् । कहिल्यै पनि । कसैको पनि ।