"ताप" माथीको मेरो पाठकिए विचार :-
उसो त बौद्द धर्म सम्बन्धी खासै ज्ञान नभएर पनि हुन सक्छ शुभारम्भले उति सारो मन चुम्न सकेन मेरो । शब्दै-शब्दको जंगलको बिच भागमा पुगेपछी निकै निस्सासिए । अनकन्टार जंगलको बिचमै अलमल्ल परे, न बाहिर निस्कन सक्छु न त अघी बढ्न नै । जे होस अगाडी बढ्दै जादा उति नै मर्मस्पर्शी लाग्यो ।
युद्दकालको समयको उठान बेजोड लाग्यो । चन्द्रीकाले कोलम्बोमा पराशर लाई लेखेको चिठ्ठी अझ मनमोहक लाग्यो मलाई अनि पत्र पढ्दै जादा कता कता गर्व बोध भयो अनि ढक्क छाती फुलेर आयो मेरो । लेखनशैली अत्यन्तै उत्कृष्ट लाग्यो तर पनि कही कतै प्रसंगहरु अलमलिएका छन । जुन कुराको उपन्यास प्रती गुनासो रह्यो मेरो । जस्तै कि :
• सेनाद्वारा जवानी लुटियकी सुजाता जंगलको बिचमा अचेत अवस्थामा थिइ । अचेत अवस्थाकी सुजातालाई आनी सुलक्षणाले कसरी भेटिन अर्थात आनी सुलक्षणासँग सुजाताको भेट कसरी भयो ?
• आफुलाई जन्मदिने बाबुको अनुहार तस्बिरमा समेत देख्न नपाएकी सुजाताले उपन्यासको अन्त्यसम्ममा पनि बाबुलाई चिन्ने कुनै आधार भेटेकी छैन न त कुनै खबर नै पाएकी छ ।
• युद्द कालको समयमा सुजातासँग शहर छिरेकी चम्पा चन्द्रीकाले घर छाडेपछी बेखबर बनेकी छ ।
• प्रभाकर साच्चै मर्यो कि ज्युदै छ ? नेपाल मै छ कि बाहिर ?
तर शारदा शर्माका कलमहरु एकनासले बगेका छन कही कतै चिप्लिएका छैनन । यो बेजोड प्रस्तुतिको लागी शारदा शर्मा प्रती मुहारपुस्तिका बाटै नमन चढाए मैले ।