म एकदमै बेचैनमा छु यतिबेला । उसो पनि फेरी आफैले निम्त्याएको बेचैनी भन्न रुचाउछु म यसलाई । मनले चैन छोड्नुका कारणहरु अनगिन्ती हुन्छन् । तथापी सबैले सहजै मनन गर्न सक्ने कुराहरु पनि छन् जस्तो कि प्रेममा पर्नु, धोका खानु, मन दुख्नु, पिडा हुनु, घाउ चोटपटक लाग्नु, असाध्यै खुशी हुनु, मन परेको मान्छेसँगको दुरी टाढिनु या नजिक हुनु, कसैलाई पर्खिरहनु । यस्तै यस्तै ।
जिन्दगीमा चैनभन्दा बेचैन को स्वास बढी फेरेकी छु मैले । कुनैपल अभावले गर्दा, कुनै पल प्रेमले गर्दा त कैयौ पल एक्लोपनले गर्दा । समय सधै एक नासको कहाँ हुदो रहेछ र ? कहिले कस्तो परिस्थिति, कहिले कस्तो । सताइरहन्छ, तड्पाइरहन्छ र मेरो हकमा हसाउछ एकदमै सिमित मात्रामा । बिना हिचकिचाहट भन्न सक्छु म कि आजसम्मको भोगाइमा हासोभन्दा आशु धेरै, खुशिभन्दा पिडा धेरै, प्राप्तिभन्दा अभाव धेरै अनि आफन्तको ममता भन्दा एक्लोपनको डसाइले धेरै तड्पिएकी छु म । घरिघरी त यस्तो लाग्छ यो संसारमा म भन्दा दु:खी अरु कोही पनि छैन । फेरी अर्को कोल्टे फर्कन्छु र सोच्छु - हैन म भन्दा कैयौ दु:खिहरु पनि छन् यहाँ । जसका हातखुट्टा कुजिएका छन् र परिवार कै बोझ भैरहेका छ्न् , जो शारिरिक तथा मानसिक दुबै किसिमले असक्त छन्, जो अन्तिम विकल्पको रुपमा बाटोमा कचौरा र हातमा बोरा बोकेर हिडेका छन् । तिनिहरुलाई हेर्छु र महसुस गर्छु - अहो ! म कती भाग्यमानी ।
अँ, म बेचैनको कुरा गर्दै थिए । उसो त नढाटी भन्दा म प्राय कहिल्यै चैनमा हुदिन । अपवाद बाहेक । तर हिजोदेखी अझ बढ्ता बेचैनी छ यो मनमा । सन्दर्भ एकल कविता वाचनको थियो । हरेक शनिबारको दिन समयको घडिले ९:१५ बजाउनासाथ सुरु हुन्छ उज्यालो ९० नेटवर्कमा एकल कविता वाचन, अच्युत घिमिरेको साथमा । प्राय: नटुटाई सुन्छु म । सुन्छु । सुन्दै जादा कविको वाचन शैली र कविताले मोहित पार्यो भने कार्यक्रम अन्तिमसम्म नै सुन्छु अन्यथा बिच मै बन्द गरिदिन्छु या बटार्छु अन्य स्टेसनतिर ।
लेख्नु मात्र ठुलो कुरा कदापी होईन । फेरी लेखेरै ठेली तयार पार्नु पनि खासै ठुलो कुरा मान्दिन म यद्धपी लेखिएका लेखका शब्दहरुले पाठकको मन छुदैनन् भने ।
जिन्दगीमा चैनभन्दा बेचैन को स्वास बढी फेरेकी छु मैले । कुनैपल अभावले गर्दा, कुनै पल प्रेमले गर्दा त कैयौ पल एक्लोपनले गर्दा । समय सधै एक नासको कहाँ हुदो रहेछ र ? कहिले कस्तो परिस्थिति, कहिले कस्तो । सताइरहन्छ, तड्पाइरहन्छ र मेरो हकमा हसाउछ एकदमै सिमित मात्रामा । बिना हिचकिचाहट भन्न सक्छु म कि आजसम्मको भोगाइमा हासोभन्दा आशु धेरै, खुशिभन्दा पिडा धेरै, प्राप्तिभन्दा अभाव धेरै अनि आफन्तको ममता भन्दा एक्लोपनको डसाइले धेरै तड्पिएकी छु म । घरिघरी त यस्तो लाग्छ यो संसारमा म भन्दा दु:खी अरु कोही पनि छैन । फेरी अर्को कोल्टे फर्कन्छु र सोच्छु - हैन म भन्दा कैयौ दु:खिहरु पनि छन् यहाँ । जसका हातखुट्टा कुजिएका छन् र परिवार कै बोझ भैरहेका छ्न् , जो शारिरिक तथा मानसिक दुबै किसिमले असक्त छन्, जो अन्तिम विकल्पको रुपमा बाटोमा कचौरा र हातमा बोरा बोकेर हिडेका छन् । तिनिहरुलाई हेर्छु र महसुस गर्छु - अहो ! म कती भाग्यमानी ।
अँ, म बेचैनको कुरा गर्दै थिए । उसो त नढाटी भन्दा म प्राय कहिल्यै चैनमा हुदिन । अपवाद बाहेक । तर हिजोदेखी अझ बढ्ता बेचैनी छ यो मनमा । सन्दर्भ एकल कविता वाचनको थियो । हरेक शनिबारको दिन समयको घडिले ९:१५ बजाउनासाथ सुरु हुन्छ उज्यालो ९० नेटवर्कमा एकल कविता वाचन, अच्युत घिमिरेको साथमा । प्राय: नटुटाई सुन्छु म । सुन्छु । सुन्दै जादा कविको वाचन शैली र कविताले मोहित पार्यो भने कार्यक्रम अन्तिमसम्म नै सुन्छु अन्यथा बिच मै बन्द गरिदिन्छु या बटार्छु अन्य स्टेसनतिर ।
लेख्नु मात्र ठुलो कुरा कदापी होईन । फेरी लेखेरै ठेली तयार पार्नु पनि खासै ठुलो कुरा मान्दिन म यद्धपी लेखिएका लेखका शब्दहरुले पाठकको मन छुदैनन् भने ।