मान्छे हेरेर होइन भोगेर बाच्न सिक
मान्छे खुशीको आनन्द पलमा होइन
दु:खको आशु पिएर बाच्न सिक
मान्छे खुशीको आनन्द पलमा होइन
दु:खको आशु पिएर हेर त -
कैयौ मान्छेहरु कसरी छट्पटिदा रहेछन ……??
भोकले लल्याकलुलुक भएका हात खुट्टा
अनी, आहाराको खोजिमा
सडक-सडक र गल्ली-गल्ली
भौतारिएका भोका पेटहरु -
फुटपाथका प्लास्टिक टिपेर गुजारा गरिरहेछन् ।
राम्ररी नियाल्दै जाउ त –
एकमुठि स्वास घाटिमा राखेर
अर्धमृत अवस्थामा कसरी बाचिरहेछन मान्छे
मान्छे नामकै प्रजातिहरु ……. !!!!
दु:ख, दु:ख, दुख
खाली आफ्नो दु:खलाई पहाड ठान्ने मान्छेहरु
एकपटक त्रीशुली किनारमा पुगेर हेर त –
सुनौलो बिहानीको पर्खाइमा
टोलाईरहेका
आफ्ना दुइ आखाँबाट
तप्प तप्प मोतिका दाना खसालेर
भक्कानो छुटेको मन
र,
छुटेको आशु भेललाई
आफ्नै मनले बाँध लगायर
दु:खको सारङ्गी रेट्दै
बेदनाको गीत गुन्गुनाउँदै
जाडोले थरर काप्दै गरेका हातहरुले
ती बुढी हजुरआमाले
सुस्त सुस्त गिट्टी कुटिरहेकी छिन ।
मान्छे, के यही हो लोकतन्त्र ?
यही हो गणतन्त्र ?
ज्युदै मरेर बाच्नु पर्ने कस्तो शासन हो यो जिन्दगीको ?
मनभरी पिडा बोकेर हास्नु पर्ने
कस्तो लडाइ हो यो जिन्दगीको ?
छी ! सुन्दा पनि घिन लाग्ने
कस्तो कुकृतिमा हुर्कियछौ हगी हामी ….??
आखिर, तिमी पनि त
बुद्ध जन्मिएकै देशमा जन्मिएका थियौ नि होइन ?
यदी होइन भन्छौ भने
नानातरहका प्रमाण पेस गरि
नेपाली नागरिक बन्ने अधिकार छैन तिमीलाई
अह ! छैन ।
कदापी छैन ।
नेपाली तिमी जस्तो १२/२७ कुरौटे होईन ।
तिमी जस्तो विद्रोहि, हिंस्रक र मांसहारी होईन ।
अनी, तिमी जस्तो
आफ्नै परिवारका सदस्यको हत्या गरी
रगत चुसी मासु खाने पण्डित पनि होइन ।
नेपाली त बुद्धका अनुयायी हुन्
बुद्ध जस्तै शान्त रहन्छन्
सहिद जस्तै त्यागी हुन्छन्
तिमी त रावण रहेछौ
जो सुकै होस मार्न नडराउने दानव रहेछौ
यदी होइन भन्छौ भने
भर्खर बाहिर एक्लो सडकको सुनसान रातमा
त्यो निर्दोष बालकको घाटी निमोठ्ने तिमी नै थियौ
मान्छे तिमी नै थियौ ।
हो, मान्छे तिमी नै थियौ ।
रचनागर्व – २०६६/०९/१७