उपन्यास - अन्तर्मनको यात्रा

कता-कता भित्री हृदयमा चाहर्याए झै भएको छ यतिबेला र त्यही चाहर्याहट सँगै आफैलाई प्रश्न गर्न मन लागेको छ - यो दुनियामा भगवान छन कि छैनन होला ?
सायद, भगवान छैनन होला । यदी छन भने पनि ति भगवान आखाँ भएका अन्धा छन उनि केहि देख्दैनन्, उनि कान भएका बहिरा छन केहि सुन्दैनन्, र उनि मुख भएका लाटा छन केहि बोल्दैनन ।
साच्चै जिन्दगी एउटा अफसोच हो । जहाँ कहिल्यै सोच्दै नसोचेको भैदिन्छ । तर पनि ज्युनु पर्ने बाध्यता र जिवनप्रतिको मोह एकै साथ देखापर्छन आफ्नो अगाडी मृत्युको पर्खाल छेकेर ।
यती धेरै चोट, पिडा र छटपटिका बाबजुत पनि शब्द-शब्दमा कती लोभलाग्दो गरी उतारिएका छन जोस, जागर, उत्साह र हौसलाका बिम्बहरु । पिडै-पिडाले भरिएका शब्दहरु पनि कती मिठा छन । अक्षर-अक्षर गनेर पढु झै लाग्ने र तिनै अक्षरहरुसँग भलाकुसारी गरिरहु झै लाग्ने । पढ्दै जादा शब्दभित्रको गहिराइ मा म यसरि डुबे कि – मानौ, मलाई नै माइलोमा लागेको छ र सुलि-नलिको दर्दनाक पिडाहरुको सहायताबाट केहि समयको लागी मृत्युलाई ओझेल पारेकी छु मैले ।

पानी उनान्सय डिग्री सेल्सियसमा उम्लिदैन । एक सय डिग्रीमा उम्लिन्छ । उम्लेको पानीको बाफले रेलको इन्जिन चलाउछ, अनेकौ चमत्कार गर्छ । त्यो पानी उमाल्ने त्यही अन्तिम एक डिग्री हो । पनिलाई उमाल्न थप एक डिग्रीले फरक पारे जस्तै मान्छेको व्यक्तित्व र चरित्रका सबै भाव र अभाव त्यही एक डिग्रीले अन्तिम फरक पार्छ । औसत मान्छेको फरक त्यही एक डिग्री अथवा त्यो भन्दा पनि कम हुन्छ तर यतिबेला "अन्तर्मनको यात्रा" पढिसकेपछी मलाई अनुभुत भैरहेछ कि - नेपाली साहित्य आकाशमा "जगदिश घिमिरे" पनि त्यही अन्तिम एक डिग्री हुन र रहिरहनेछ्न अनन्तसम्म …………..!!!!