छुट्टाछुट्टै २७ वटा शिर्षकमा उतारियको यस संग्रहमा शिर्षकहरु जती सरल भयता पनि भाव भने उत्तिकै गहन छन ।
गाउँबाट चुनाव जितेर शहर पसेका नेताहरु अर्को चुनाव आउँदा मात्र गाउँ फर्कनु अझ गाउँको बाटो नै बिर्सेर पुन: उहि बाटो शहर छिरेका व्यँग्यात्मक प्रस्तुती देखी लियर गरीबिको रापले थिचिएका झुपडिहरुमा दुइ छाक पेटभरी भात खाने सपना केबल सपना मै सिमित रहेको प्रसंगले निकै भावुक बनायो मलाई ।
नेपालमा भैरहने बन्दको कारणले आफ्नो एक मात्र सन्तान (छोरो) को उपचार गराउन नपाई मृत्यु भएको प्रसंगलाई उठान गरिएको "बाह्र बजे" ले पनि मन चसक्क पार्यो उसैगरी फुलको बिजनेस, मुनामदनको नयाँ कथा र हे नमदे जस्ता शिर्षकमा कोरिएका कथाहरुले मेरो मनमा हल्लिखल्ली मच्चाइदिए ।
एक सुन्दर युवतिले किशोर युवक सँग लिफ्ट माग्दा आनाकानी कसले पो गर्ला र ? अझ
मध्यरातमा..... !! मध्यरातमा लिफ्ट माग्ने "नैतिकता" को वर्षौ अघी मृत्यु भैसकेको छ भन्ने "भुत" खण्ड पढ्दा आङ नै सिरिँग भयो अनि जिउ भरी काडा उम्रीए ।
तर यस कथासंग्रहमा कोरिएका हरेक कथाहरुको बिचमा आखाँभरी फुलेका सपनाका फुलहरु ओइलाएका छन तसर्थ कथाको अन्त्यमा आशाका सुनौला किरणहरु कही कतै भेट्न पाइएन ।
जे होस प्रस्तुती बेजोड लाग्यो तसर्थ Nayan Raj Pandey का सृजन्सिल कलमहरुलाई यो मुहारपुस्तिका बाटै अभिनन्दन ।